"Weeralarm", Zaal Takens - Balkbrug
Zaal Takens in het Drentse gehucht Balkbrug was een van de grotere zalen in Nederland waar de toenmalige jeugd zich voorzag van popmuziek, zang, dans, drank en - al dan niet one night - verkering. De zaal was opgenomen in het programma van de eertijds zeer populaire landelijke tour: 'Veronica Drive-in Show', voorloper van de disco. "Plastic People" maakte soms deel uit van die tour, als attractie. En zo kon het gebeuren dat de band op een zaterdagavond moest optreden in die Zaal Takens.
Het was hartje winter (februari 1971). In het westen van het land ijzelde het. Richting oosten van het land was het een combinatie van ijzel en sneeuw. Het begrip 'weeralarm' was toen nog niet uitgevonden. Je dopte je eigen boontjes en taxeerde of het raadzaam was om op pad te gaan of niet. Enfin, contract is contract, zo redeneerde "Plastic People" en dus gingen de ferme jongens inderdaad op pad.
Het was een barre tocht, eens te meer omdat de auto's waren afgeladen met zware apparatuur (ja, ja, in die tijd vervoerde je zelf je spullen en stelde ze ook nog eens zelf op!). Er werd gegleden bij het leven, maar toch, "Plastic People" bereikte heelhuids Zaal Takens in Balkbrug.
De band verwachtte de gewoonlijke volle zaal. Maar surprise: er waren welgeteld negen bezoekers. Die woonden vermoedelijk in Zaal Takens of hooguit om de hoek, want de andere paar honderd had het risico kennelijk niet genomen. Het optreden werd ter plekke afgelast - "Plastic People" werd voor haar aanwezigheid bedankt en nog betaald ook.
Hoe "Plastic People" die avond/nacht thuis is gekomen, kan niemand zich meer herinneren. Maar dat het een bizarre en ook hachelijke onderneming is geweest, staat wel vast.
Vindt iemand het erg dat "Plastic People", met deze anekdote in het achterhoofd, soms meewarig de wenkbrauwen fronst als de kreet 'weeralarm' op radio en tv klinkt bij windkracht 7 of wanneer het dreigt te gaan sneeuwen? Nee hè.
 

"Deurklink", op weg naar Utrecht
In de begintijd van "Plastic People" (laten we zeggen 1967) werden busjes gehuurd om jezelf en je spullen te vervoeren - Ford Transit busjes waren populair (vooral omdat je zo gemakkelijk kon rommelen met de kilometer teller; dat kostte dan minder huur).
"Plastic People" speelde wel vaker in Utrecht o.a. bij de toenmalige dansscholen Jansen, die van Henry Cornelisse (die is er nog) en het etablissement 'De Raadskelder'.
Onderweg, nabij de Utrechtse wijk Elinkwijk, langs het Amsterdam-Rijnkanaal, gebeurde het eens dat voor ons twee auto's elkaar aanreden. Er schoot van een der auto's met kracht een zware verchroomde deurklink los. Het projectiel vloog door de voorruit van het busje van "Plastic People", tussen de inzittenden door, en landde achterin met veel geraas op een versterker. Het scheelde een haar of er waren in het busje doden gevallen....., zo realiseerde de band zich.
Maar goed, contract is contract. De voorruit werd er uit gemept, de weg vervolgd en "Plastic People" trad op of er niets was gebeurd.
Het was wel koud, die nacht op de terugweg................., en alle bandleden kropen nadien des te grager bij moeders tussen de vette lappen, althans als je over een partner beschikte.
 

"Een balletje gehak en een pilsje" of "Een kip van Born is Enorm"
Deze pracht anekdote komt er aan..., inclusief het koken van een blik gehaktballen op een versterker.
 

"Glazen Deuren", Tropenmuseum Amsterdam
"Plastic People' trad wel vaker in Amsterdam op, zo ook in 1968 in de zaal van het Tropenmuseum.
De toegangspui van het museum was kort daarvoor ingrijpend vernieuwd. Veel licht en veel glas, ook de toegangsdeuren.
Een van ons, de slaggitarist, waarschuwde dat door de weerspiegeling van zo veel licht niet goed te zien was of een glazen deur nu open of gesloten was.
Enfin, de rest van de band let dondersgoed op natuurlijk. Je zal maar met een luidsprekerkast door zo'n glazen paneel denderen.
We lagen in een deuk achter onze auto's toen de slaggitarist die ons waarschuwde met een enorme zware speakerkast zelf een van de glazen deuren in de prak liep....... Niet zo leuk voor hem misschien, onze reactie. Maar het hilarische moment had alle kenmerken van de slapstick; het was onvergetelijk. 
 

"Lekke Band", op de (nu) A1
Een Renault Estafette busje was goedkoper in huur dan een Ford Transit. Dus probeerde "Plastic People" dat eens uit.
Prima busje, niets op aan te merken, reed als een zonnetje. Tot je een lekke band kreeg. Want dan blijkt opeens dat het reservewiel in de bodem van de laadruimte is weggeborgen. En daar bovenop staan dan dus drumstellen, versterkers en wat al niet meer. Goed, dat reservewiel uitgegraven en vast klaar gezet. Iemand bedenkt zich natuurlijk een krik, die heb je nodig. Maar eh........., niet te vinden in die Renault Estafette.
Kortom, in die vriesnacht, dik twee uur, op de terugweg van een optreden in Amersfoort, met zes man die verdomde Renault maar opgetild, terwijl de zevende het reservewiel monteerde.
Het is maar goed dat "Plastic People" niet op weg was naar een optreden. Want de striemen van scherp plaatwerk stonden nog enkele uren in de handen van de muzikanten. Er zou geruime tijd geen noot gespeeld zijn.
 

Kijkje achter de schermen

Wat zich achter de schermen in een band afspeelde, is menigeen onbekend.
Deze rubriek zal nog wel aanvulling krijgen, want er speelde zich best het een en ander af, zowel leuke als minder prettige dingen.

"Is-ie aan of is-ie uit"
Muzikanten hebben veelal de neiging melig te worden. En dat is niet altijd afhankelijk van de interactie tussen de zaal en een band. Nee, ze raken soms in zo'n bui van ongein en zijn er niet goed uit te krijgen.
Zo kon het gebeuren dat een tweetal bandleden van "Plastic People", laten we zeggen de meer jolige types, het enige weken op hun heupen hadden. Ze genoten ten volle van het tijdens optredens aan en uit zetten van elkaar's versterkers. Het leek wel een speeltuin, vooral door hun homo-imitaties met kreten als: "Malle meid..........." en "Vals wijf........., valse vrucht" zodra er weer een versterker uitviel - en ongeacht of de microfoons aan of uit stonden.
Nu zal het publiek er mogelijk weinig van hebben gemerkt (was dat wel zo, dan horen we dat graag alsnog). Maar het is voor een band een wel heel rare gewaarwording om met regelmaat een gitaar of basgitaar te horen wegvallen: alsof de bodem uit je auto valt. Vooral zangers hebben daar een hekel aan maar kunnen er ter plekke niets aan doen als ze staan te zingen............

"Pluggen solderen"
Komt er aan.
 

"Basgitaar bij de Politie"
Kijk je terug op de late jaren zestig en begin jaren zeventig van de vorige eeuw, dan zie je niet alleen popmuziek in ontwikkeling maar ook technische innovatie. Als je altijd maar weer wordt omgeven door krullende kabels op een podium en je verwerkt ponden soldeerlood in altijd weer die kapotte pluggen, dan begin je aan draadloos te denken. En na dat denken komt het experimenten.
Nu was - en is - er in de Kinkerstraat in Amsterdam Radio Rotor, hofleverancier van de meeste Amsterdamse bands in die tijd van pluggen, kabels, versterkerbuizen en wat al niet meer. En daar kon je soms ook nieuwe dingen vinden, zoals een zendertje voor in je gitaar en een ontvangertje voor aan je versterker. Draadloos, dat wel, maar alles natuurlijk nog in experimenteel stadium. Goed, die spullen moest je dan op een zend/ontvangstkanaal instellen. Maar wist jij veel welk kanaal? Als je je gitaar maar hoorde uit je versterker, dan was alles piekfijn voor elkaar.
Wel, "Plastic People" experimenteerde er in 1967 ook eens mee. En het resultaat? De Amsterdamse Politie heeft een hele avond kunnen genieten van de basgitaar die was ingesteld op het communicatiekanaal van politie-auto's................. Bas uit het dashboard. Pas vele uren later op die avond werd ontdekt waar de band zich bevond.......